Pierwsze protezy powstały już w starożytności.  Robiono je z kości słoniowej, złota. Wysadzano diamentami, lub po prostu zastępowano zepsute zęby zdrowymi wyrwanymi ubogim wieśniakom. Już 700 lat p. n. e Etruskowie robili protezy. Były bardzo drogie i świadczyły często o wiele  dobitniej niż posiadane domy i zwierzęta o bogactwie właściciela. Złotnik przygotowywał pasek o szerokości 5 a grubości 1 mm. ze szczerego złota. Do takiego paska złotymi szpilkami mocowano zęby zwierząt zwykle cieląt, doszlifowane tak żeby właściciel protezy mógł swobodnie jeść i zamykać usta. Przy okazji złote paski przytrzymywały też naturalne zęby które były w dziąśle ale były obluzowane np. z powodu paradontozy. Sztuczne zęby Etrusków raczej zdobiły niż pomagały w gryzieniu twardszych pokarmów, ponieważ protezami uzupełniano tylko tę część szczęki, która była widoczna. Również Hipokrates 400 lat p. n. e zalecał wstawianie zębów w miejsce utraconych. Nowe zęby miały być robione przede wszystkim z kości słoniowej, rogów i zębów rekina.

Rodzaje uzupełnień dzielimy na uzupełnienia stałe i uzupełnienia ruchome. Do uzupełnień stałych zaliczamy korony i mosty. Możliwości stomatologii pozwalają nam na umieszczanie koron i mostów z tworzywa porcelanowego albo napalanego na metal (czyli korony złożone, gdzie porcelanę napala się na metal). być korony, które nakłada się na uszkodzony ząb. Uzupełnienia stałe stosujemy przy brakach między zębowych, czyli jest to swoiste ograniczenie.

Protezy stałe zęba mogą być produkowane  z kilku materiałów. Pierwszą grupę stanowią materiały tzw zębopochodne w skład których wchodzą porcelana, akryl i szkło. Są najlepiej kryjące i najmniej widoczne. Drugie to te bardziej wytrzymałe złoto i stal. Najlepsze, najbardziej naturalne i najpopularniejsze są obecnie korony wykonywane ze szkła o podwyższonej jakości mechanicznej.

Do uzupełnień ruchomych zaliczamy protezy, bywają one akrylowe, szkieletowe, częściowe i całkowite. Najbardziej znane protezy to są protezy akrylowe, które stosuje się w stomatologii najdłużej. Protezy akrylowe bywają całkowite i częściowe, czyli stosowane przy brakach między zębowych. Nowsze osiągnięcia stomatologii pozwalają na zastosowanie tzw. protez szkieletowych. Jest to proteza o tyle lepsza, że nie możemy jej nazwać protezą osiadającą, ponieważ obciążenia w trakcie żucia przenosi na pozostałe zęby. Do zastosowania protezy szkieletowej musi być spełniony jeden warunek, stosujemy ją tylko wtedy jeżeli pozwala nam na to wystarczająca liczba zębów u pacjenta.

Opiera się ona na systemie klamr, cierni i łączników, które idealnie współgrają z zębami własnymi pacjenta. Zaletą tych protez jest fakt że płyta nie pokrywa całej powierzchni podniebienia dzięki czemu osoba je nosząca odczuwa smak i temperaturę spożywanych produktów. Montowane są one nie tylko na klamrach ale i na zatrzaskach-zasówach, które mniej od klamr rzucają się w oczy i świetnie utrzymują całą protezę.

Protezy akrylowe w szerszym aspekcie, ponieważ nawet przy całkowitym bezzębiu możemy wykonać protezę akrylową. Również z postępem stomatologii pojawiła się możliwość stosowania najnowszych protez akrylowych, czyli protez całkowitych nakładowych. Mogą ocenić to Ci pacjenci, którzy nie posiadają w jamie ustnej żadnego zęba, wiedzą jakie są problemy w użytkowaniu protez całkowitych szczególnie protez dolnych. Do wykonywania protez nakładowych wykorzystujemy cząstkowe uzębienie pacjenta, mogą to być korzenie, resztki zębów, koron zębów jak również i wszczepy czyli implanty. Korzenie muszą być przeleczone endodontycznie.


W roku 1790 po raz pierwszy protezę wyrzeźbioną z kości hipopotama założył prezydent Stanów Zjednoczonych, był to Jerzy Waszyngton. W Anglii niezwykle popularne były transplantacje zębów, tzn. wyrywanie ich jednej osobie (często był to szukający zarobku biedak) i wszczepianie drugiej. Metodę tę opracował pod koniec XVI wieku Ambro Spare nadworny lekarz królów francuskich, jednak szerzej zaczęto ją dopiero stosować po 150 latach. Słynny chirurg i anatom londyński John Hunter pisał w roku 1771: najlepiej jest mieć w gotowości rozmaite osoby u których zęby są tak utworzone, że mogą zastąpić inny nadający się do wyrwania ząb, ponieważ jeżeli pierwszy nie chce się trzymać uczyni to inny ząb zajmując jego miejsce. Zapewniał on też, że takie przeszczepy nie grożą przeniesieniem żadnej choroby. Okazało się jednak że to nie prawda, wielu anglików zapadało ciężko na zdrowiu, niektórzy nawet umierali w wyniku zakażenia do którego doszło właśnie podczas transplantacji zębów. Winne były najczęściej skandaliczne warunki higieniczne i kontakt z zakażoną krwią dawcy zęba.