Depresja jest zaburzeniem psychicznym. Jej typowe objawy to obniżony nastrój, obniżona aktywność, zaburzenia rytmów biologicznych, lęk oraz zaburzenia myślenia. Obniżony nastrój jest odczuwany przez pacjenta jako uczucie smutku przygnębienia, brak zainteresowania życiem codziennym i dotychczasowymi czynnościami. Towarzyszy temu brak odczuwania przyjemności z życia z rodziny i pracy zawodowej. Pacjent cierpiący na depresję jest spowolniały psychoruchowo, albo wręcz przeciwnie swoim zachowaniem wyraża niepokój. Pacjent ma problemy z pamięcią, koncentracją uwagi, zapamiętywaniem nowych wiadomości. Wykonywanie pracy zawodowej jest dla niego trudnością, wykonywanie codziennych obowiązków domowych również może być utrudnione.
Pacjent ma najczęściej niskie poczucie wartości i odczuwa poczucie winy z powodu swojej choroby. Sposób myślenia osoby chorej może ulec zmianie, aż do pojawienia się urojeń. Często pacjent myśli o bezsensie życia. Pojawiają się myśli o śmierci z planowaniem a nawet zamiarem popełnienia samobójstwa. Pacjenci mają problemy ze snem, często wybudzają się  w nocy i nad ranem i nie mogą już zasnąć.
Oprócz zaburzeń snu zaburzony jest także apetyt. Pacjenci skarżą się na brak apetytu, tracą na wadze, albo wręcz przeciwnie mają nadmierny apetyt i spożywają dużo posiłków. W formie depresji zwanej atypową również może wystąpić nadmierna senność jako przeciwieństwo bezsenności. Kobiety skarżą się na zaburzenia miesiączkowania, również życie seksualne bywa zaburzone. Depresja powoduje spadek zainteresowań seksualnych, spadek libido.

Większość chorych nie wie że cierpi na depresję. Osoby chore na depresję nie mają poczucia choroby. Zarówno sami chorzy jak i ich otoczenie tłumaczą swoje objawy przemęczeniem, lenistwem, charakterem lub obiektywnymi trudnościami. U około 60% chorych na depresję jest ona nie rozpoznana  i nie leczona.


Istnieje forma depresji tzw. maskowana, kiedy typowe objawy depresji są słabo wyrażone a na pierwszy plan wysuwają się tzw. zespoły bólowe, są to:
-    bóle głowy
-    neuralgia nerwu trójdzielnego
-    bóle kręgosłupa
Depresja może również wystąpić w postaci jadłowstrętu, myśli natrętnych, postaci zespołów lękowych.


Jest wiele różnych przyczyn depresji. Omówię tutaj trzy główne. Po pierwsze tzw. przyczyny endogenne. Uważa się, że depresja jest chorobą dziedziczną, ale dziedziczną w ten sposób, że dziedziczymy pewną predyspozycję do zachorowania na tę chorobę a nie samą chorobę. Ta predyspozycja jest związana z tym, że w rodzinach osób chorujących na depresję, również krewni mogą cierpieć z powodu tego zaburzenia.

Drugą przyczyną są przyczyny psychospołeczne. Różnego rodzaju stresy na które jest narażony człowiek mogą wywoływać depresję. Największym stresorem jest strata, utrata osoby bliskiej, małżonka, dziecka, rodzeństwa, rodziców lub utrata pracy, domu, przeprowadzka, przejście na emeryturę, bezrobocie.

Oprócz czynników endogennych i psychospołecznych mogą również występować przyczyny organiczne. Są to różnego rodzaju schorzenia na które cierpi człowiek. Depresja towarzyszy, lub jest wywoływana przez choroby takie jak:
-    przewlekłe schorzenia ośrodkowego układu nerwowego
-     zaburzenia hormonalne
-    choroby układu krążenia.
-    również jest spowodowana przyjmowaniem różnych substancji, mówię tutaj o różnych lekach.



Depresja jest schorzeniem przewlekłym, występuje w postaci epizodów. Epizod depresyjny trwa co najmniej dwa tygodnie, może się rozciągać do sześciu miesięcy. W trakcie epizodu depresyjnego objawy narastają powoli w ciągu dni, tygodni i osiągają różne nasilenie od łagodnego, poprzez umiarkowane, do ciężkiego. Epizody depresyjne mogą powracać i wtedy mówimy o nawracających zaburzeniach depresyjnych, lub nawracających zaburzeniach nastroju, albo o chorobie afektywnej jednobiegunowej.
Jeżeli pomiędzy epizodami depresji wystąpi epizod manii, czyli podwyższonego nastroju, podwyższonego napędu i wzmożonej aktywności mówimy o zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych.


W wypadku początku zaburzeń depresyjnych leczeniem zajmują się lekarze rodzinni, albo lekarze psychiatrzy. W zależności od nasilenia objawów jest przeprowadzane leczenie ambulatoryjne w gabinecie lekarskim. Jeśli objawy są bardzo nasilone, jeśli jest ryzyko samobójstwa, jeśli terapia jest nieskuteczna, być może konieczne jest leczenie szpitalne. Obecnie mamy szeroką gamę leków przeciwdepresyjnych. Oprócz leków stosowana jest również psychoterapia. Uważa się, że najskuteczniejszym sposobem leczenia jest połączenie farmakoterapii i psychoterapii. Psychoterapia skupia się na negatywnym myśleniu pacjenta i ma za zadanie poprawić samoocenę, oraz ukazać perspektywy pacjentowi.



Jeżeli chodzi o skutki depresji można myśleć o różnych obszarach, jednym z nich jest zjawisko alkoholizmu. Często osoby chorujące na depresję poprawiają swoje samopoczucie, czyli poprawiają obniżony nastrój oraz lęk alkoholem. W związku z tym u osób cierpiących z powodu alkoholizmu, należy również myśleć o depresji. Innym problemem jest zwiększone ryzyko samobójstwa. Ocenia się, że wśród osób, które popełniają samobójstwo, przyczyną u części z nich jest depresja. Ważne jest również to, że osoby chorujące na depresję częściej zapadają na różnego rodzaju choroby somatyczne i leczenie tych schorzeń w tym przypadku jest znacznie utrudnione. Problem depresji również jest związany z absencją chorobową, ze zwolnieniami lekarskimi i z kosztami ponoszonymi przez społeczeństwo z tego powodu.