Rozpoznanie kliniczne choroby Parkinsona stawiamy na podstawie dwu spośród trzech objawów klinicznych. To jest drżenie spoczynkowe, sztywność związana ze wzmożonym napięciem mięśni, oraz spowolnienie ruchowe. Charakterystyczną cechą choroby Parkinsona jest to że rozwija się w początkowym okresie jednostronnie, dotyczy najczęściej jednej kończyny. Początek Choroby Parkinsona najczęściej rozwija się podstępnie, mija kilka czy kilkanaście tygodni zanim pacjent zorientuje się, że dane objawy występują  u niego. Początkowo objawy związane są z trudnościami w życiu codziennym. Trudności związane z  rozbieraniem się, ubieraniem, przyjmowaniem posiłków, myciem się, pisaniem. Pacjenci skarżą się że zmienia się charakter pisma, piszą oni drobnymi literami, zmianę tą określamy mikrografią.

Często dołączają się drżenia kończyny, najczęściej kończyny górnej. Drżenie w chorobie Parkinsona ma swoje charakterystyczne cechy. Nasila się w emocjach w stresie, zanika w czasie snu, przy wykonywaniu ruchów celowych. Drżenie ma swoją określoną amplitudę, swoją częstotliwość, najczęściej występuje 4-6 drżeń w ciągu sekundy. W miarę rozwoju choroby, kiedy postęp procesu chorobowego dokonuje się objawy nasilają się, zmienia się również sylwetka pacjenta. Pacjent nachylony jest do przodu, występuje charakterystyczne ustawienie palców dłoni w kształcie ustawienia daszkowatego. Często współistnieje drżenie. Chód pacjenta również ulega zmianie, chodzi on drobnymi małymi kroczkami, ma trudności z oderwaniem stóp od podłoża. Pacjenci często skarżą się że mają trudności w rozpoczęciu chodu, mają wrażenie jakby stopy były przymrożone do podłoża. Inni natomiast skarżą się, że mają kłopoty z nagłym zatrzymaniem się na prośbę czy na polecenie. Sprawiają wówczas wrażenie jakby gonili środek ciężkości własnego ciała. Te zaburzenia ruchu sprzyjają licznym upadkom, co z kolei może powodować różnego rodzaju złamania. To dodatkowo powoduje, że narasta niesprawność i unieruchomienie tego pacjenta. Również charakterystyczną cechą osób z Chorobą Parkinsona to zmieniona twarz. Twarz jest uboga w mimikę, często nazywana jest jako twarz maskowata. Pacjenci powoli uśmiechają się, powoli też ten uśmiech wygasa z ich twarzy. Mowa jest cicha, monotonna, czasami zamazana.

Bardzo często chorobie tej towarzyszą zaburzenia związane z układem wegetatywnym. Są to spadki ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia perystaltyki jelit i stąd kłopotliwe dla pacjentów zaparcia. Również występują zaburzenia związane z potliwością, wydzielaniem gruczołów łojowych i ślinowych. Należy również wspomnieć, że u części pacjentów szczególnie młodszych u których choroba rozwija się przed 45 rokiem życia, objawy mogą pojawiać się w sposób nietypowy. Dotyczą najczęściej jednej kończyny, ale wyrażają się drętwieniami, mrowieniami, pieczeniem, czasami dziwnymi bólami.