Choroba Parkinsona jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego a dokładniej mówiąc chorobą układu tzw. pozapiramidowego. Sądzę, że rozmowę na temat tej choroby należałoby rozpocząć od uświadomienia sobie, że nasza aktywność ruchowa zależy nie tylko od układu kostno stawowego mięśni ale od kilku układów nerwowych. Podstawowym układem jest tzw. układ piramidowy, czyli komórki ruchowe położone w płatach czołowych obu półkul z wypustkami sięgającymi do rdzenia kręgowego i dalej do odpowiednich mięśni kończyn górnych i dolnych. Układ ten odpowiada za aktywność dowolną, za ruchy zależne od naszej woli. Jednakże poza tym układem, bardzo ważna jest funkcja układów koordynujących do których zalicza się móżdżek i układ pozapiramidowy. Układ pozapiramidowy tworzą skupiska komórek nerwowych położonych w pniu mózgu, oraz w istocie białej półkul mózgowych, które są określane mianem jąder podstawy. Jądra te posiadają skomplikowane połączenia między sobą, między półkulami mózgu, między móżdżkiem, pniem mózgu i innymi strukturami układu ośrodkowego i kontrolują napięcie mięśni, plastyczność wykonywanych ruchów, oraz postawę ciała. Dlatego też uszkodzenie tychże jąder daje szereg objawów w postaci tzw. zespołu parkinsonowskiego.

Choroba Parkinsona należy do częstych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Częstość jej występowania w całej populacji wynosi około 0,15%. Natomiast w populacji ludzi powyżej 70 roku życia wzrasta 10-krotnie. Ostatnio publikowane wyniki badań epidemiologicznych, wykonanych metodą od  drzwi do drzwi w Hiszpanii wskazują na jeszcze większą częstość występowania 0,8 % w całej populacji. Zwraca uwagę mniejsza częstość występowania choroby Parkinsona w Chinach czy Japonii, co może sugerować mniejszą podatność na tę chorobę ludzi rasy żółtej. Średni wiek zachorowania na chorobę Parkinsona wynosi 58 lat, znane są jednak przypadki znacznie wcześniejszego zachorowania tzw. parkinsonizmu o wczesnym początku, przed 40 rokiem życia. Mężczyźni chorują nieco częściej niż kobiety.

Mówiąc o leczeniu Choroby Parkinsona, należy pamiętać że istotę objawów parkinsonowskich stanowią zaburzenia w układzie dopaminergicznym i holinergicznym. Zaburzenia równowagi między tymi układami w postaci obniżonej funkcji układu dopaminergicznego a więc układu, gdzie główną rolę w przekazywaniu bodźców odgrywa dopamina, oraz względna przewaga układu holinergicznego gdzie przewagę ma acetylkocholina. W związku z tym zasadą leczenia Choroby Parkinsona są próby przywrócenia równowagi pomiędzy tymi dwoma układami. Próby podwyższenia aktywności układu dopaminergicznego, gdzie jest bardzo wiele leków, preparatów, które działają na ten punkt uchwytu, albo też działają na obniżenie układu holinergicznego. Niestety nie wszystkim pacjentom udaje się skutecznie pomóc za pomocą leków, dlatego też niektórzy pacjenci wymagają leczenia operacyjnego i aktualnie w Polsce stosowane są głównie dwie metody leczenia choroby Parkinsona. Pierwszą jest  zabieg nieodwracalny stereotaktyczny. Zniszczenie pewnych części układu pozapiramidowego, wykazujących nadwrażliwość. Druga to wyłączanie tychże części (przemijające) poprzez wszczepiane stymulatory. Niezależnie od wyboru metody leczenia, należy pamiętać że bardzo ważna jest dbałość o zachowanie aktywności ruchowej, fizycznej, psychicznej poprzez różne czynności dnia codziennego, poprzez gimnastykę, spacery, wykonywanie obowiązków domowych.