Choroba Alzheimera rozpoczyna się najprawdopodobniej bardzo wcześnie, już u 30-40-latków. Z tym, że pierwsza faza najdłuższa faza choroby Alzheimera, określana jest jako faza niema, czyli przy obecności charakterystycznych zmian patologicznych w mózgu, nie ma objawów klinicznych tej choroby. W miarę upływu czasu u osób 65-letnich i starszych pojawiają się pierwsze objawy kliniczne Alzheimera.

Pacjenci są często przestraszeni pierwszymi objawami, zaburzeniami pamięci, natomiast w miarę rozwoju choroby, dość szybko tracą krytycyzm. W tej sytuacji choroba staje się większym problemem opiekunów, niż samych pacjentów. Pacjenci zapominają o swojej chorobie, ponieważ choroba Alzheimera nie boli.

W ostatnich latach pojawiły się nowe znaczniki, które pozwalają w bardzo skuteczny sposób ujawnić patologiczne białka, które odpowiadają za chorobę Alzheimera w mózgu pacjenta. Z drugiej strony bardzo duży rozwój badań genetycznych pozwolił z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, (nawet na bardzo wczesnym etapie), że u pacjenta występuje właśnie ta choroba. Z dużym prawdopodobieństwem możemy również określić ryzyko i potencjalną szybkość narastania objawów chorobowych.

Myślę, że ostatnie lata mogą nas upoważnić do umiarkowanego optymizmu co do przyszłości. Wiele różnych cząsteczek jest testowanych, ze wskazaniem leczenia choroby Alzheimera. W chwili obecnej szacuje się, że około 100 substancji jest badanych w różnych ośrodkach na świecie. Są to badania na różnym etapie zaawansowania. Począwszy od etapu podawania leków u zwierząt, przez badania na zdrowych ochotnikach, po osoby ze zdiagnozowaną chorobą Alzheimera.

Poza farmakologią mamy również sferę działań pozafarmaklogicznych, czyli działania behawioralne, różne formy terapii. Począwszy od muzykoterapii, po horeoterapię, aromaterapię itd. Bardzo ważne jest zapewnienie odpowiedniego tzw. bezpiecznego środowiska. Trzeba pamiętać, że są to pacjenci z zaburzeniami pamięci. Ważne, aby ci pacjenci czuli się bezpiecznie w domu, lub przyjaznym środowisku, które dla nich stworzymy.