Choroba wieńcowa polega na odkładaniu się złogów cholesterolu w naczyniach wieńcowych. Naczynia tworzą pewien wieniec wokół serca. Jeżeli patrzymy na powierzchnię serca operowanego, to na powierzchni serca (podobnie jak na grzbiecie dłoni) widzimy naczynia które tworzą wieniec wokół tego narządu. Są to naczynia, które zaopatrują serce w krew. Choroba toczy się w świetle naczyń wieńcowych, odkładanie się złogów cholesterolu powoduje zmniejszanie przekroju tych tętnic wieńcowych, powodując ograniczony dopływ krwi do serca. Ograniczenie dopływu krwi do serca prowadzi do upośledzenia tego narządu, zwykle temu zjawisku towarzyszy ból. Ból w chorobie wieńcowej ma znaczenie informacyjne.

Ostatnim etapem procesu diagnostycznego w chorobie wieńcowej jest diagnostyka inwazyjna. Badaniem, które umożliwia zobrazowanie naczyń wieńcowych jest koronarografia. Jest to badanie, które wykonuje się w warunkach sali zabiegowej. Do serca wprowadzamy instrumenty przy pomocy których możemy zobrazować stan naczyń wieńcowych. Bardzo precyzyjnie określić, które naczynia są zwężone i w jakim stopniu. Mając obraz naczyń wieńcowych można określić czy wybrać dalszy sposób leczenia.
Koronarografia jest badaniem inwazyjnym, ale jest to badanie bardzo mało urazowe dla chorego i współcześnie jak na inwazyjną procedurę jest badaniem bezpiecznym. Powikłania występują u poniżej jednego procenta chorych. Ból jaki towarzyszy temu badaniu można porównać do podłączania kroplówki. Po tym krótkim wstępie gdzie wprowadzamy instrument do naczynia - do tętnicy udowej. Dalszy przebieg koronarografii jest zupełnie niebolesny, trwa około 20 minut. Chory nie jest uśpiony do tego zabiegu, Mamy cały czas kontakt z pacjentem.
Badanie koronarograficzne pozwala uzyskać mapę naczyń wieńcowych. Mamy bardzo precyzyjną informację odnośnie rozległości zwężeń. Jest to badanie które definitywnie potwierdza rozpoznanie, ponieważ jest grupa pacjentów u których podejrzewamy chorobę, a tu widzimy obraz czystych naczyń i odwrotnie. Są chorzy którzy nie mają dolegliwości lub są one skąpe jak u pacjentów z cukrzycą , natomiast stopień zaawansowania choroby w koronarografii jest znaczny.
Koronarografia jest złotym standardem w diagnostyce choroby wieńcowej i jest ostatnim ogniwem w procesie diagnostycznym.

W leczeniu zabiegowym dysponujemy dwiema technikami. Pierwsza, to jest technika inwazyjna, nieoperacyjna tzn. my wykonujemy zabiegi w obrębie naczyń wieńcowych polegających na poszerzeniu światła naczyń. Często implantujemy do światła tych zwężonych tętnic protezy. Protezy czyli tzw. stenty wieńcowe są rodzajem metalowego rusztowania, które po zaimplantowaniu do światła naczynia utrzymują drożność tej tętnicy i utrzymują szeroki przepływ.
Cała filozofia leczenia choroby wieńcowej polega na tym żeby przywrócić prawidłowy przepływ krwi do serca. Musimy pamiętać o tym, że wykonując zabieg anglioplastyki, wykonując poszerzenie zwężonego miejsca likwidujemy problem lokalny, problem pojedynczego zwężenia. Natomiast nie likwidujemy podstawowego problemu jakim jest miażdżyca. Pacjent po takim zabiegu musi kontrolować poziom cholesterolu, dbać o to aby jego styl życia był zdrowy, powinien stosować się do zaleceń lekarskich.
Operacje kardiochirurgiczne wykonywane są w krążeniu pozaustrojowym. Wymagają otwarcia klatki piersiowej. Kardiochirurg po otwarciu klatki, po zatrzymaniu serca wykonuje operację, która polega na wszczepieniu żyły bądź tętnicy. Jeden koniec jest wszczepiony powyżej zwężenia, drugi poniżej zwężenia.

W profilaktyce choroby wieńcowej, jednym z zasadniczych problemów jest stosowanie właściwej diety i kontrola poziomu cholesterolu. Ten cholesterol musi być trzymany w pewnych określonych granicach. Ważny jest aktywny tryb życia, musi być precyzyjnie kontrolowane ciśnienie tętnicze krwi. U chorych którzy mają cukrzycę, niezmiernie ważna jest prawidłowa kontrola poziomu cukru.