Historia ludzkości obfitowała w wiele konfliktów zbrojnych, w których istniały próby użycia niekonwencjonalnej broni między innymi czynników biologicznych. W trakcie pierwszej wojny światowej pamiętamy, że użyty był np. gaz musztardowy. Natomiast prace nad bronią  biologiczną prowadzone są od początku XIX wieku w wielu krajach na świecie. Wykorzystanie przez te kraje broni biologicznej, wszystkie badania prowadzone w 1925 roku zaowocowały pierwszym protokołem, który miał na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się tendencji do stosowania środków biologicznych. Był to tzw. Protokół Genewski, niestety nie podpisały tego protokołu największe mocarstwa takie jak Francja, Stany Zjednoczone, Japonia i w trakcie drugiej wojny światowej trwały czas badania i rozprzestrzenianie czynników biologicznych.

Problem bioterroryzmu dostrzeżony został pod koniec lat dziewięćdziesiątych, kiedy w Stanach Zjednoczonych zorganizowano pierwszą konferencję w 1999 roku w Arnington, gdzie prawie 1000 biologów, pracowników służb cywilnych, oraz wojskowych dyskutowało nad zagrożeniem czynnikami biologicznymi.

Wykorzystanie w 1995 roku przez sektę w Tokio sarinu udowodniło,że może to być bardzo realne zagrożenie zmarło wtedy 12 osób na skutek jego zastosowania. Jest kilka dowodów, że sekta ta stosowała również laseczki wąglika, dlaczego nie udało się ich rozprzestrzenić  nie wiemy.
W 1972 roku została podpisana konwencja o zakazie stosowania, rozprzestrzeniania, produkowania środków biologicznych, broni biologicznej, którą podpisały 142 kraje na świecie. Inicjatorem tego były Stany Zjednoczone, dlatego że posiadając ogromny arsenał broni biologicznej zauważyły, że jest to broń, która może spowodować zagładę ludzkości. Wyścig zbrojeń nuklearnych, zimna wojna, rozwijanie produkcji broni biologicznej do niczego dobrego nie prowadziło.


Borys Jelcyn w 1992 roku przyznał, że Rosja i Związek Radziecki wielokrotnie łamały konwencję o zakazie stosowania, rozprzestrzeniania, badania i produkcji broni biologicznej, czego dowodem było między innymi 1976 roku epidemia wąglika w Swiertłowsku na Syberii. Zmarło wtedy prawie 100 osób, natomiast epidemia ta, której źródłem było wojskowe laboratorium, została ograniczona tylko dzięki zaszczepieniu prawie 60 tys populacji zamieszkałej w okręgu Swierdłowska. Do tej pory nie ma oficjalnych wyjaśnień jak doszło do rozprzestrzenienia laseczek wąglika. Początkowo źródło KGB podało, że źródłem skażenia były zwierzęta, czyli ferma hodowlana i do zakażenia doszło drogą pokarmową. Natomiast patolodzy rosyjscy, którzy wydostali się jako decydenci (aktualnie przebywają w Stanach Zjednoczonych) udowodnili, inhalacyjną drogę zakażenia.

Środki biologiczne jako czynniki bioterrorystyczne, próby ich użycia miały miejsce również w Stanach Zjednoczonych. Na przykład od roku 1990 do 99 miało miejsce prawie 940 ataków bioterrorystycznych. Możemy to nazwać pseudo-atakami, bo tylko kilkanaście z nich okazało się realnym zagrożeniem. Były to listy dostarczone do określonych adresatów z informacją, że zawierają laseczki wąglika. W  każdej takiej sytuacji obrona cywilna musiała podjąć specjalne środki zabezpieczające. Ewakuowane były wszystkie osoby z budynków. Były też listy z informacją o skażeniu przewodów wentylacyjnych laseczkami wąglika. Koszta tych wszystkich mistyfikacji były ogromne, ponieważ cały personel musiał przyjmować profilaktycznie antybiotyki, aż do momentu wykluczenia, że gdziekolwiek znajdują się laseczki wąglika.

Bioterroryzm w odniesieniu do państw, które sponsorują międzynarodowy terroryzm też jest czynnikiem niezmiernie ważnym. Irak który uważany jest za państwo sponsorujące narodowy bioterroryzm, posiada w swoim arsenale również broń biologiczną. Wprawdzie teraz zarzuca się, że jest to głównie informacja rozprzestrzeniana przez badaczy i oficjeli amerykańskich nie mniej jednak, że w zakładach do produkcji pestycydów stosowane były niechorobotwórcze laseczki. Natomiast przestawienie produkcji na laseczki wąglika wymagało modyfikacji zabierającej 15 minut. Zatem można było uzyskać ogromne ilości przetrwalników wąglika, które mogą być rozprzestrzenione przez wiatr i drogą inhalacyjną skazić bardzo duży teren.

Wąglik jest bardzo wydajnym środkiem biologicznym. Jeden kilogram wąglika jest w stanie skazić teren o powierzchni 100 km. Kwadratowych, na którym umrze prawie 90% ludności. Proszę sobie wyobrazić że Warszawa mogłaby być skażona w ciągu kilkunastu minut z samolotu, przez formy przetrwalnikowe i mogłoby dojść do zachorowania większości osób zamieszkałych na tamtym terenie, następnie do zgonów.

Jeśli chodzi o wąglik to wszystkie te narażenia wymagają specjalnego postępowania. Są to bakterie przetrwalnikowe, które mogą kiełkować i rozwijać się przez wiele dni.  Profilaktyka w  momencie kiedy my wiemy, że mogło dojść do skażenia powietrza laseczkami wąglika, trwa nawet do 60 dni. Czyli wszystkie osoby znajdujące się na danym terenie, przez 60 dni muszą profilaktycznie przyjmować antybiotyki.
W profilaktyce rozwoju wąglika stosowana jest również szczepionka.  Szczepionka ta była stosowana głównie u żołnierzy amerykańskich i nadal jest stosowana u całego personelu militarnego. Na przykład w latach 1998-99 zastosowano ponad milion dawek szczepionki. Szczepionkę podaje się podskórnie, załóżmy w dniu dzisiejszym, za dwa i cztery tygodnie, następnie po sześciu, dwunastu i osiemnastu miesiącach dawki uzupełniające. Czyli podajemy aż sześć dawek. Dawki przypominające, które zabezpieczają ochronę przed zachorowaniem podaje się co roku, czyli są to tzw. buster dawki.